Miejska i Powiatowa
Biblioteka Publiczna

Król śmiechuNatychmiast wywoływał śmiech. Przecież Pan Janeczek z Kabaretu Olgi Lipińskiej, przecież Majster, który uczy Jasia, przecież rólki arcydzieła w filmach Stanisława Barei. A jednak prywatnie był śmiertelnie poważny. Skąd się brała jego oryginalność? Czy potrafił uciec przed popularnością? Czy miał inne pasje niż aktorstwo? I jak wyciągał spod nóg wybitnych aktorów dywaniki?Biografię znakomicie dopełniają wspomnienia krewnych oraz bliskich mu artystów. Anna Seniuk opowiada, jak Janek wprowadzał ją na warszawskie sceny, a Wiktor Zborowski zdradza, czym brzydkim postraszył go wuj, gdy strzelił gafę przed publicznością. Autorka książki, prywatnie siostrzenica aktora, wydobywa sekrety z rodzinnych archiwów. Łamie stereotypy, pokazując wuja od nieznanej strony.Przeniknij duszę Kobusza!Pisać o Kobuszu nie jest łatwo. Zwłaszcza z pozycji siostrzeńca. No bo co? Że wujek? Że uroczy człowiek? Że fantastyczny aktor? Wszystko to znamy. Dlatego po poważnych naradach i analizach doszedłem do wniosku, że. [reszta w książce - przyp. wyd.]Wiktor ZborowskiKiedyś Janek mówi do mnie: "A wiesz, wtedy po udanej operacji poszedłem do kościoła się pomodlić i podziękować za życie. Kiedy już wszystko opowiedziałem Panu Bogu, na odchodnym zapytałem: «Panie Boże, czy ja jeszcze czasem będę mógł się napić?» «Tak, Jasiu», odpowiedział Bóg". Cały Janek.nna SeniukBarwnie nakreślony portret wielkiego aktora, którego miałem szczęście znać i podziwiać nie tylko na teatralnej scenie, ale także za kulisami. Uczyliśmy się od niego zawodu i życia. Był naszym mistrzem i przyjacielem.Andrzej Nejman, dyrektor Teatru KwadratMam wykonać rzecz niewykonalną. W kilku zdaniach napisać o Janie Kobuszewskim. To jakbym w kilku zdaniach miał napisać o historii polskiego teatru, kabaretu, filmu ostatniego półwiecza. Dla mnie Pan Jan Kobuszewski to JAN KOBUSZEWSKI WIELKI. Przymiotnika WIELKI używam z pełną świadomością emocji i siły, które zawiera. Tak, JAN KOBUSZEWSKI WIELKI.Andrzej Grabowski

Czy znacie Zbyszka Buczkowskiego? Na pewno! Z "Alternatyw 4", z "Graczyków", "Domu", "Dnia świra" i jeszcze z ponad 170 innych filmów i seriali.
Ale czy wiecie, że on, stary warszawiak, chłopak z Czerniakowa, nigdy nie wyobrażał sobie, że może zamieszkać w Piasecznie?
Wiecie, że przez wiele lat nie miał dyplomu szkoły aktorskiej, chociaż swoją przygodę z filmem rozpoczął jako mały chłopiec, statystując w słynnej Wytwórni Filmów Fabularnych na Chełmskiej?
Czy wiecie, że przez kilka godzin był bodyguardem samej Jacqueline Kennedy?
Że był mistrzem świata aktorów w pływaniu?

Zbigniew Buczkowski, urodzony gawędziarz, z charakterystycznym dla siebie wdziękiem i poczuciem humoru opowiada kilkadziesiąt nieprawdopodobnych historii z własnego życia, które wydarzyły się naprawdę.

znów zachciało mi się napisać kolejną książkę. Ale tak naprawdę - ona pisała się sama. Dyktowała ją egoistyczna konieczność pożegnania się z moją publicznością. Jest w jakimś sensie zamknięciem za sobą drzwi. Ale zanim przekręcę klucz, dziękuję Państwu za to, że byliście w moim życiu wartością najważniejszą i najcenniejszą. Dlatego z ufnością oddaję się w Wasze ręce.
(Zofia Kucówna)

Szara godzina jest jej opowieścią o dzieciństwie spędzonym w Komorowie, pracy na uczelni ze studentami, wieloletniej działalności w ZASP-ie na rzecz Domu Aktora w Skolimowie. Artystka wszystko przeplata anegdotami, opisami zdarzeń z życia prywatnego i zawodowego.

W autobiograficznej powieści autorka opowiada o emocjonalnej podróży, którą odbywa się w dwóch przestrzeniach: realnej i umysłowej. Pierwsza ma określony czas i miejsce. Jest nim dom Grażyny w Aninie i okres 13-14 tygodni, w trakcie których umierała matka bohaterki. Poszczególne zdarzenia zapisane w formie notatek czy relacji stanowią główną oś utworu i budzą pamięć - drugą przestrzeń. Codzienność przecinają wspomnienia dzieciństwa, planów filmowych, miłości, spotkań, podróży. Obrazami z przeszłości sterują emocje i wrażliwość autorki. Spoza maski zimnej femme fatale przyczepionej jej przez media wyłania się wrażliwy człowiek, uważny obserwator ludzi i otaczającej rzeczywistości.

Ten audiobook to niezwykła rozmowa Jerzego Stuhra ze słuchaczami, czytelnikami, a zarazem z samym sobą: o życiu, o miłości, o sztuce - o rzeczach najważniejszych.
Gdy Jerzy Stuhr w zeszycie podarowanym mu przez córkę zaczął notować swoje przemyślenia i obserwacje, był październik 2011 roku, początek jego walki z chorobą nowotworową. Choć dziennik powstawał w tak ciężkim dla Autora okresie, to nie rak jest głównym tematem i bohaterem zapisków. Dziesiątki anegdot, polityka, sport, kultura, refleksje o roli aktora we współczesnym świecie, recenzje ogladanych filmów, wspomnienia i głębokie przemyślenia na temat rodziny, przyjaciół i wielbicieli - o tym Autor pisze najwięcej. A choroba? Oczywiście jest, ale jakby w tle. Jerzego Stuhra najbardziej zajmuje to, co za szpitalnymi oknami.